Το πλοίο φτάνει στο νησί, που κρατά εδώ και χρόνια μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Τα ίδια απαράμιλλα συναισθήματα με διακατέχουν. Χαρά, συγκίνηση, αισιοδοξία. Όχι μόνον λόγω συγγενούς σχέσης, αλλά και λόγω αγάπης για τις δεκάδες ομορφιές της, από τότε που χάζευα τις φωτογραφίες του νησιού όταν ήμουν παιδί. Μπορεί ένα νησί να σε συγκινήσει τόσο; Kαι όμως, μπορεί…
Στην Παροικιά, το πρώτο κυκλαδίτικο στοιχείο που με υποδέχεται και με καλωσορίζει, κάθε φορά, είναι ο παλιός ανεμόμυλος. Η διαδρομή για την αγαπημένη μου Νάουσα έχει ξεκινήσει. Μέχρι να φτάσω, σκέφτομαι πως, πολλοί επιμέρους λόγοι θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν, συνδυαστικά, το έντονο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο νησί, αφού τόσες επιπλέον χιλιάδες το επισκέπτονται κάθε χρόνο. Καταρχάς το γεγονός ότι οι κάτοικοί του δεν το εγκατέλειψαν συνεπάγεται αλλά και προϋποθέτει πολλά. Η Πάρος ζούσε πάντα τους ανθρώπους της από τη γη και τη θάλασσα. Ύστερα μπήκε στη ζωή τους κι ο τουρισμός. Και γω, όπως και τόσοι ακόμα, χαίρομαι τα καλά της. 
Νάουσα!! Πόσο αγαπώ να περπατώ στα ασβεστοβαμμένα σοκάκια της, να χαζεύω τα σπιτάκια με τις λουλουδιασμένες γλάστρες, το παλιό λιμανάκι, όπου συνωστίζονται οι ψαρόβαρκες και γύρω του τα αραδιασμένα τραπεζάκια ψαροταβερνείων με έξοχους μεζέδες! Είναι αλήθεια πως ο καθαρός θαλασσινός αέρας ανοίγει την όρεξη! Οδηγώντας λίγο πιο νότια, θέλω πάλι να δοκιμάσω τους καταπληκτικούς λουκουμάδες με παγωτό καϊμάκι στο Πίσω Λιβάδι, δίπλα στη θάλασσα, στο αγαπημένο μου “Soiree”. Aφήνομαι να απολαύσω το συνδυασμό γεύσης και όρασης. Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει να χαρώ αυτή την ομορφιά!
Θα μπορούσα να μιλώ ατελείωτα για το όμορφο τούτο νησί, μα έχω την αίσθηση πως πάντα κάτι θα’ μενε ανείπωτο. Κι αυτή είναι η ομορφιά, αυτή είναι η γοητεία. Πάντα η Πάρος θα με κάνει να επιστρέφω. Να επιστρέφω, για ν’ ανακαλύπτω άλλη μια κρυφή πτυχή της, που να συμπληρώνει το πάζλ της ιστορίας της εντός μου.
