Συμβαίνουν γύρω σου ή... συν+βαίνουν με εσένα;

Αυτή την περίοδο επισκέφτηκα το Όσλο για δουλειές. Ένα από τα απογεύματά μου, βγήκα στην κεντρική πλατεία της οδού Καρλ Γίοχανς (Karl Johans) για βόλτα. Κοντά στο μεγάλο συντριβάνι, ένας νεαρός έφτιαχνε σαπουνόφουσκες με ένα δακτύλιο διαμέτρου όσο και το μισό του χέρι. Οι σαπουνόφουσκες πέταγαν, μέχρι που από το βάρος και την περιστροφή, έσκαγαν στην επιφάνεια του νερού του συντριβανιού.

Βλέποντας τις σαπουνόφουσκες, κι επειδή είχα όρεξη για φιλοσοφία, είδα την κάθε στιγμή έντονης χαράς ή θλίψης σαν μια σαπουνόφουσκα. Φουσκώνει στην αρχή, προκαλεί εντύπωση (με θετική ή αρνητική χροιά)…. και σκάει στο πέρασμα του χρόνου.

Εκεί αναρωτήθηκα. Εμείς πού είμαστε σε όλο αυτό το σκηνικό;

Μήπως είμαστε μέσα στη φούσκα, με τα ευαίσθητα τοιχώματά της να μας περιτριγυρίζουν; Οπότε, μόλις σκάσει, βρισκόμαστε μούσκεμα μέσα στο νερό!

Μήπως είμαστε παρατηρητές έξω απο όλο το σκηνικό; Θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν σημαίνει τίποτε για εμάς, αλλά κατα βάθος μας έχει ήδη αγγίξει (αν όχι εντυπωσιάσει).

Ή μήπως, μπορούμε να είμαστε στη θέση του νεαρού, που φτιάχνει τις σαπουνόφουσκες, δημιουργώντας μια παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα σ’ ολόκληρη την πλατεία;

Μας συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω μας; Τα παρατηρούμε και δεν μας αγγίζουν;

Ή συν+βαίνουν με τη θέλησή μας;