Κάποιες από τις σιωπηλές καλοκαιρινές ώρες που χάζευα τ’ αστέρια, ανακάλυψα μια μεγάλη αλήθεια κρυμμένη στα σχέδια του ουρανού. Ψάχνοντας να βρω τον πολικό αστέρα για να ευθυγραμμίσω το τηλεσκόπιό μου, ξέφυγε η σκέψη μια στιγμή στην καθιστή Κασσιόπεια, την ήρεμη γυναίκα τ’ ουρανού.
Ούτε σφαδάζει στα δεσμά της περιμένοντας τον Περσέα όπως η πριγκίπισσα Ανδρομέδα, ούτε απλώνεται νωθρά σαν την Παρθένο.
Μοιάζει να ξέρει γιατί βρίσκεται εκεί πάνω...
Ο συνδυασμός των αστέρων της είναι αρμονικός και γαλήνιος, στιβαρός σαν καρέκλα και θηλυκός σαν την κίνηση από το φόρεμά της.
Εμείς εδώ, σε μια καθημερινότητα που πάλλεται σαν τη θάλασσα, άλλωτε γαληνεύουμε στις ήρεμες μέρες, κι άλλωτε φουρτουνιάζουμε σε δυσκολίες. Και η διάθεσή μας, σαν το καράβι ακολουθεί. Λες και την πορεία δεν την επιλέξαμε, ή τα νερά, ή το λιμάνι που θ’ αράξουμε. Αλλά, μόλις διαλέξουμε εμείς για εμάς τη θάλασσα που θα πλεύσουμε, η τρικυμία της θα μας μεθά με το πείσμα της νίκης και η γαλήνη της θα μας ηρεμεί ως το κόκκαλο.
Και τα λιμάνια που διαλέγουμε είναι οι δικοί μας στόχοι, που ορίσαμε από πρόθεση να παλέψουμε ακόμη και μονάχοι με τα κύματα.
Έτσι ακριβώς όπως η Κασσιόπεια διαλέξε αυτόν τον τόπο στον ουρανό να κοιτάζει μονάχη τον πολικό αστέρα, όχι γιατί απλά τον ποθεί, αλλά γιατί εκείνη γίνεται αιώνιο σημάδι σε όποιον τον αναζητά.
Χαρίκλεια Γεωργοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου